اختلالات ارتباطی

اختلالات ارتباطی بیشتر در کودکان می تواند بر نحوه دریافت ، ارسال ، پردازش و درک مفهوم فرد تأثیر بگذارد. این اختلالات همچنین می توانند مهارت گفتاری و زبانی را تضعیف کنند یا توانایی شنیدن و درک پیام ها را مختل کنند.

مبحث اختلالات گفتار و زبان، و درمان این اختلالات به دلیل گستردگی و طبقه بندی های متنوع، میتواند کمی گیج کننده باشد، بنابراین برای فهم موضوع لازم است مقالات زیادی را مطالعه نمایید.

چه کسانی در معرض اختلالات ارتباطی قرار دارند ؟

اختلالات ارتباطی در کودکان شایع است. طبق آمار موسسه ملی ناشنوایی و سایر بیماریهای ارتباطی (NIDCD) ، ۸ تا ۹ درصد از کودکان خردسال دارای اختلال صدا در گفتار هستند. این نرخ برای کودکان در کلاس اول  به ۵ درصد کاهش می یابد (NIDCD).

اختلالات ارتباطی در بزرگسالان نیز شایع است. در ایالات متحده ، حدود ۷.۵ میلیون نفر با استفاده از صدای خود مشکل دارند. علاوه بر این ، بین ۶ تا ۸ میلیون نفر از نوعی مشکل یا اختلال زبانی (NIDCD) رنج می برند.

بیماران دارای صدمات مغزی خطر بیشتری برای ابتلا به این اختلالات دارند. با این حال ، دربسیاری موارد هم این اختلالات به طور خود به خود رخ می دهد. از جمله اختلال آفازی که عدم توانایی استفاده یا درک زبان است. حدود ۱ میلیون نفر در ایالات متحده این بیماری را دارند (NIDCD).

در بسیاری از موارد ، علل اختلالات ارتباطی مشخص نیست ممکن است مادرزادی یا اکتسابی باشند. برخی عواملی که باعث ایجاد اختلال می شود :

1. رشد غیر طبیعی مغز

2. قرار گرفتن در معرض سوء مصرف مواد یا سموم قبل از تولد

3. شکاف لب یا کام

4. عوامل ژنتیکی

5. آسیب و صدمات مغزی

6. اختلالات عصبی

7.سکته های مغزی

8.وجود تومور در مناطق مورد استفاده برای برقراری ارتباط

درمان اختلالات ارتباطی :

برای کودکان ، بهتر است که هرچه سریعتر درمان را شروع کنند. یک آسیب شناس زبان گفتار می تواند به این نوع بیماران کمک کند. با استفاده از تکنیک های درمانی ابتدا مهارت های ضعیف تر را تقویت میکنند. همینطور اشکال جایگزین ارتباط مانند زبان نشانه را نیز ممکن است به بیمار آموزش دهند.

گروه درمانی می تواند به بیماران اجازه دهد مهارت های خود را در یک محیط امن آزمایش کنند و مشارکت خانواده هم معمولاً باعث تشویق بیمار می شود.