رفتار اشتباه والدین با فرزندان

برخی اوقات والدین بیش از حد به فرزندان خود کمک می کنند . بزرگ ترها نمی توانند زندگی بچه هایشان را به جای آن ها زندگی کنند ، بلکه وظیفه ما این است به آن ها کمک کنیم تا به بهترین نحو ممکن رشد کنند و تجربه کسب کنند و مهم است که در این امر زیاده روی نکنیم . این نکات را در نظر بگیرید و مطمئن باشید که فرزندانتان از شما تشکر خواهند کرد .

1. به جای آن ها صحبت می کنید:

همه چیز با آن لحظاتی شادی شروع می شود که از یک کودک کوچک پرسیده می شود، ” اسمت چیه؟ ” و ما، پدر و مادرش به جای او پاسخ می دهیم . اگر کودک هنوز یاد نگرفته صحبت کند یا تازه شروع به صحبت کردن کرده مشکلی ندارد و این کار خوبی است اما نه این که به جای بچه های نوجوانمان صحبت کنیم چه در مغازه ها، در خانه و جا های دیگر .

2. خواسته در برابر نیاز :

بسیار خوب می دانیم که بروکلی از شکلات سالم تر است و کفش های کتانی جدید از کفش های عروسکی مفید تر هستند . بنابراین چیزهایی که باید نیاز داشته باشند را به کودکانمان دیکته می کنیم (گاهی آن را پنهان می کنیم و بعضی وقت ها نه ). این مثل شوخی است ، “مامان، من گرسنه ام؟ ” نه، تو سردت است و می خواهی در یک جای گرم باشی.”

این مسائل به چه چیزی منتهی می شوند ؟ آن ها “خواسته ها و اهداف ” کودک را سرکوب می کنند و چنین مواردی منجر به قربانی شدن بی پروا و یا حتی شورش علیه همه می شود .

3. دوست آن ها باشید :

بسیاری از والدین سعی می کنند با بچه هایشان دوست باشند و نمی خواهند بچه هایشان رازی را از آن ها مخفی کنند . می توانیم درک کنیم که چرا والدین این را می خواهند اما بیایید سعی کنیم کمی عمیق تر به این مساله نگاه کنیم . دوست چیست؟ او شخصی است که می توانید با شرایط مساوی با هم صحبت کنید . بله شما می توانید به دوستتان هر چیزی را بگویید .

با این حال والدین نقش متفاوتی دارند:آن ها به ما اهمیت می دهند و ما را دوست دارند .

نیازی به دوست صمیمی بودن وجود ندارد و بگذارید کودکان به دنبال دوستانشان در میان افراد خودشان باشند . مامان و بابا برای وقتی که بچه ها به عشق و حمایت نیاز دارند، کنارشان هستند .

4. پول آن ها را می شمارید :

در زندگی هر کودک ، لحظه ای وجود دارد که در آن پول تو جیبی می گیرند. کاری که نباید بکنید این است که از بچه ها بازجویی کنید و سعی کنید بفهمید که آن ها چقدر پول دارند و بدترین کاری که می توانید انجام دهید این است که کیف ها یا جیب های آن ها را چک کنید و این باعث کشته شدن فوری اعتماد می شود .آیا واقعاً مهم است که پسر یا دختر تان چقدر پول داشته باشند ؟ بگذارید آن ها برای چیزی که می خواهند پس انداز کنند .

5. به آن ها زیادی کمک می کنید :

کودکان 2 و 3 ساله می توانند لباس های مختلف خود را بپوشند و دربیاورند، فنجان ها را بشویند و لباس های کثیف را در ماشین لباس شویی بگذارند . در این سن ، کودکان واقعاً می خواهند این کار ها را خودشان انجام دهند .

6. سرگرمی ها و علایق آن ها را انتخاب می کنید :

مادر می خواهد که دخترش ویولون بنوازد و او را 3 بار در هفته به مدرسه موسیقی می برد و پدر از پسرش می خواهد هر شب فوتبال بازی کند و والدین اغلب به طور ناخودآگاهانه ای سعی می کنند سرگرمی خود را به کودکانشان تحمیل کنند .

7. هدیه های آن ها را انتخاب می کنید :

توضیح دادیم زمانی که یک کودک می تواند صحبت کند، حق انتخاب آنچه را که به عنوان هدیه می خواهد را دارد و لازم نیست یک تی شرت و یا یک اسباب بازی باشد که قرار است آن ها را از نظر آموزشی رشد دهد.

البته همیشه امکان انتخاب برای آن ها وجود ندارد اما این مهم ترین چیز را به کودکان می دهد:توانایی انتخاب ، تصمیم گیری و مواجهه با نتایجش . چنین مهارتی هرگز نمی تواند در زندگی بزرگسالی آسیب ببیند .

8. موفقیت های آن ها را به عنوان خودتان در نظر می گیرید :

مادرانی که زیاد در اینستا می چرخند عکس های زیادی پست می کنند و می نویسند:”ما همین الان غذا خوردیم !” “ما همین الان شروع به راه رفتن کردیم !” و غیره. البته، آن ها خیلی از فرزندان خود حمایت می کنند اما هنوز، اینها “موفقیت های” مادران نیستند این ها موفقیت کودکانشان هستند ما کی هستیم ؟

و وقتی که بچه ها بزرگ می شوند، اوضاع جدی تر می شود و مادران و پدران شروع به صحبت درباره این می کنند که چگونه فرزندانشان کالج را تمام کردند و شغل پیدا کردند و آن ها این کار را به این شکل انجام می دهند که فقط این ها شایسته هستند. درک اینکه چقدر کودکان از این مساله متنفرند، آسان است .

9. در زندگی شخصی شان دخالت می کنید :

این موضوع به ویژه برای والدین نوجوانان صادق است . کودکان دوستان خودشان را دارند و این نرمال و کاملاً طبیعی است . بازجویی هایی مثل ” پشت تلفن چه کسی بود ؟ ” فقط باعث می شود که کودکتان آزرده شود و اگر احساس امنیت کنند ، بسیاری از کودکان چیزهای شخصی شان را به پدر و مادرشان می گویند .